MENU

ZADZWOŃ

Infolinia dostępna od poniedziałku do piątku 10.00 - 20.00

Infolinia dostępna od poniedziałku do piątku 10.00 - 20.00

Infolinia dostępna od poniedziałku do piątku 10.00 - 20.00

Infolinia dostępna od poniedziałku do piątku 10.00 - 20.00

(+48) 884 570 137

Spotify

YouTube

MENU

ZADZWOŃ

Instagram

Facebook

Zaginięcie bliskiej osoby to jedno z najbardziej traumatycznych przeżyć, jakie mogą spotkać rodzinę. Każdego roku tysiące Polaków doświadczają momentu, gdy ktoś z ich otoczenia znika bez śladu. Na szczęście w ogromnej większości przypadków osoby zaginione udaje się odnaleźć całe i zdrowe – często już w ciągu kilkudziesięciu godzin od zaginięcia. Jak jednak wygląda cały proces poszukiwań? Kto i jakie działania podejmuje, by odnaleźć zaginionego? Poniższy artykuł krok po kroku wyjaśnia procedury policyjne poszukiwania osób zaginionych w Polsce, przedstawia metody pracy prywatnych detektywów (na przykładzie agencji detektywistycznej Niewidzialni) oraz zawiera aktualne statystyki i przykłady skutecznie zakończonych spraw. Dzięki temu zrozumiesz, jak przebiega poszukiwanie zaginionej osoby – od momentu zgłoszenia na policji, po wsparcie, jakie może zaoferować doświadczony prywatny detektyw.
 

Procedura: poszukiwanie osób zaginionych przez Policję
 

Polska Policja dysponuje jasno określonymi procedurami dotyczącymi poszukiwań osób zaginionych. Reguluje je m.in. Zarządzenie nr 48 Komendanta Głównego Policji z 2018 roku (nowelizowane w 2020 i 2021)​, które opisuje standardy działania funkcjonariuszy w takich sytuacjach. Poniżej przedstawiamy, jak wygląda policyjna procedura – od przyjęcia zgłoszenia o zaginięciu, przez działania operacyjne, po współpracę ze społeczeństwem i mediami.
 

Zgłoszenie zaginięcia i kategorie poszukiwań
 

Poszukiwania rozpoczynają się natychmiast po zgłoszeniu zaginięcia. Wbrew obiegowym opiniom, nie ma obowiązku czekania 24 czy 48 godzin – zaginięcie można zgłosić od razu, w dowolnej jednostce policji w Polsce​. Policjant ma obowiązek niezwłocznie przyjąć zawiadomienie o zaginięciu, zarejestrować je w systemie oraz zapewnić kontakt z rodziną zgłaszającą. Osoba zgłaszająca powinna być przygotowana na podanie funkcjonariuszom szczegółowych informacji, takich jak: pełne dane personalne zaginionego, aktualne zdjęcie, rysopis (wzrost, cechy wyglądu, znaki szczególne), ubiór w chwili zaginięcia, stan zdrowia (choroby, nałogi), a także okoliczności zaginięcia i potencjalne przyczyny oddalenia​. Im więcej precyzyjnych informacji otrzyma Policja na starcie, tym lepiej można zaplanować akcję poszukiwawczą.
 

Każde zgłoszenie jest następnie analizowane pod kątem okoliczności zaginięcia i cech osoby zaginionej, co pozwala zakwalifikować sprawę do odpowiedniej kategorii poszukiwawczej​. W wewnętrznych przepisach Policji funkcjonują trzy kategorie zaginięć (I, II lub III) – przypisane na podstawie oceny zagrożenia życia i zdrowia zaginionego oraz ewentualnego związku z przestępstwem. Kategoria I obejmuje przypadki najwyższego ryzyka, m.in. zaginięcia małych dzieci, osób starszych i chorych, osób mogących stać się ofiarą przestępstwa lub takich, których życie albo zdrowie może być bezpośrednio zagrożone​. Do kategorii I zwykle trafiają też zaginięcia, które nastąpiły w podejrzanych okolicznościach (np. ślady wskazujące na uprowadzenie) niezależnie od wieku ofiary. Kategoria II i III oznaczają mniejsze prawdopodobieństwo zagrożenia – np. dorosły zaginiony bez oznak, by stało mu się coś złego – jednak nawet wtedy Policja nie lekceważy poszukiwań, a jedynie dostosowuje intensywność działań do sytuacji.
 

Działania Policji po przyjęciu zgłoszenia
 

W momencie, gdy zgłoszenie zaginięcia zostanie przyjęte i odnotowane w policyjnej bazie danych, rozpoczyna się szereg działań operacyjnych. Jeśli sprawa jest zakwalifikowana do kategorii I (wysokie ryzyko), policja natychmiast uruchamia intensywne poszukiwania. Obejmują one między innymi:
 

• Sprawdzenie miejsca zaginięcia i okolic – funkcjonariusze dokonują skrupulatnej penetracji terenu, gdzie ostatnio widziano zaginionego. Wykorzystuje się przy tym psy tropiące, a w razie potrzeby także specjalistów spoza policji, np. strażaków, płetwonurków czy grupy poszukiwawczo-ratownicze, jeśli zachodzi podejrzenie, że osoba mogła zaginąć w terenie otwartym, wodzie lub trudno dostępnym.
   
• Zabezpieczenie śladów i dowodów – miejsce, gdzie ostatnio przebywał zaginiony, traktowane jest jak potencjalne miejsce zdarzenia. Policja zabezpiecza wszelkie ślady (np. przedmioty należące do zaginionego) i może pobrać materiały biologiczne do badań DNA​. Profil DNA zaginionej osoby bywa później porównywany z profilami niezidentyfikowanych zwłok lub szczątków w bazach danych – co pozwala po latach wyjaśniać nawet dawne zaginięcia​.
   
• Wywiad środowiskowy – funkcjonariusze przepytują osoby z otoczenia zaginionego: rodzinę, sąsiadów, znajomych, świadków, którzy widzieli go jako ostatni​. Celem jest ustalenie możliwych przyczyn zaginięcia (np. konflikt w rodzinie, problemy osobiste), ustalenie zwyczajów zaginionego i ewentualnych miejsc, do których mógł się udać.
   
• Sprawdzenie szpitali i instytucji – Policja kontaktuje się z okolicznymi szpitalami, pogotowiami, izbami przyjęć, a także sprawdza noclegownie, schroniska dla bezdomnych, izby dziecka czy izby wytrzeźwień​. Często osoby zaginione odnajdują się właśnie w takich miejscach – np. ktoś trafia do szpitala nieprzytomny, bez dokumentów. Policjanci weryfikują też listy osób zmarłych o nieustalonej tożsamości, gdy istnieje taka konieczność.
   
• Nagłośnienie sprawy – jeśli istnieje podejrzenie, że upublicznienie wizerunku zaginionego pomoże w poszukiwaniach, Policja przygotowuje komunikaty prasowe i fotokomunikaty z jego zdjęciem​. Informacje o zaginionym przekazywane są mediom (prasa, portale informacyjne, radio, telewizja), a także wewnętrznym patrolom policyjnym w całym kraju (tzw. komunikaty wewnątrzpolicyjne). W dobie mediów społecznościowych komunikat o zaginięciu bywa również publikowany na oficjalnych profilach Policji i szybko udostępniany przez internautów – co znacząco zwiększa zasięg informacji.
   

W przypadku zaginięć z kategorii I wszystkie powyższe działania prowadzone są równolegle i z maksymalną prędkością, ponieważ czas ma krytyczne znaczenie. Za koordynację najpoważniejszych spraw odpowiada wyspecjalizowane Centrum Poszukiwań Osób Zaginionych KGP – komórka Komendy Głównej Policji, która analizuje i nadzoruje poszukiwania w skali całego kraju​. Centrum to może wspierać lokalne jednostki dodatkowymi siłami i zasobami, dba też o wymianę informacji między różnymi regionami.

Jeżeli istnieje choć cień podejrzenia, że w zaginięciu mogło dojść do przestępstwa (np. uprowadzenie, porwanie dla okupu, handel ludźmi) – policjanci oprócz poszukiwań prowadzą pełnoprawne śledztwo kryminalne. Zaginięcie traktowane jest wtedy dwutorowo: jako osoba zaginiona i potencjalna ofiara przestępstwa. Oznacza to wszczęcie postępowania karnego i zaangażowanie wydziałów kryminalnych do wyjaśnienia wątku ewentualnego przestępstwa​.
 

W sytuacjach o niższym priorytecie (kategoria II i III) działania policji są również konsekwentne, choć mogą przebiegać mniej spektakularnie. Informacja o każdej osobie zaginionej zostaje zarejestrowana w ogólnokrajowym policyjnym systemie informatycznym​ dostępnym dla patroli i funkcjonariuszy w całym kraju. Najczęściej miejsce pobytu takich osób ustalane jest w wyniku rutynowych kontroli – np. legitymowania przez patrol lub kontroli drogowej​. Policja stale “trzyma rękę na pulsie” – nawet jeśli zaginiony nie jest w danej chwili w niebezpieczeństwie, funkcjonariusze sprawdzają bazy danych i sygnały, aby natrafić na ślad (zdarza się na przykład, że poszukiwany dorosły wkrótce sam złamie prawo, zostanie wylegitymowany jako świadek innego zdarzenia albo zgłosi się po pomoc medyczną – wtedy system od razu sygnalizuje, że to osoba zaginiona).
 

Współpraca z mediami i społeczeństwem – Child Alert i inne działania
 

Do poszukiwań zaginionych osób policja coraz częściej angażuje społeczeństwo i media. Jak wspomniano, publikacja wizerunku zaginionego w środkach masowego przekazu bywa kluczowa – zwłaszcza gdy podejrzewamy, że osoba mogła przemieścić się daleko od miejsca zaginięcia. W przypadku zaginięć dzieci istnieje w Polsce specjalny system alarmowy nazwany Child Alert. Został on wdrożony w 2013 roku jako element współpracy międzynarodowej i uruchamiany jest tylko w najpoważniejszych sytuacjach, gdy z okoliczności zaginięcia dziecka wynika bezpośrednie zagrożenie jego życia, zdrowia lub wolności​ (np. porwanie przez osobę trzecią). Child Alert polega na błyskawicznym przekazaniu komunikatu o zaginionym dziecku do wszystkich mediów i społeczeństwa – informacje wyświetlane są na portalach internetowych, w telewizji, na elektronicznych tablicach na dworcach i lotniskach itp. Dzięki temu cała Polska w ciągu minut może się dowiedzieć, że poszukujemy dziecka o określonym wyglądzie i okolicznościach zaginięcia. Przykładem skuteczności tego systemu była głośna sprawa uprowadzenia 10-letniej Mai z Wołczkowa – pierwsza akcja Child Alert w Polsce. Dziewczynka została porwana sprzed domu przez porywacza; po uruchomieniu Child Alert jej wizerunek i komunikat pojawiły się w mediach w całym kraju, co zaalarmowało również służby za granicą. Maja została odnaleziona kilkanaście godzin później w Niemczech, a sprawcę ujęto​. To wydarzenie pokazało, jak ważna jest szybka reakcja i szerokie rozpowszechnienie informacji przy poszukiwaniu zaginionego dziecka.
 

Policja współpracuje także z różnymi organizacjami pozarządowymi i instytucjami w działaniach poszukiwawczych. Przykładem jest Fundacja ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych, która prowadzi ogólnopolską bazę osób zaginionych oraz infolinię dla rodzin. Policja często przekazuje dane zaginionych do ITAKI w celu ich publikacji na stronach internetowych i profilach społecznościowych fundacji, co zwiększa zasięg poszukiwań. Ponadto, w terenowych akcjach poszukiwawczych (np. przeszukiwanie lasów, pól, terenów wiejskich) policjantów wspierają ochotnicze grupy poszukiwawczo-ratownicze z psami, Wojska Obrony Terytorialnej, strażacy OSP oraz lokalni wolontariusze.
 

Ważnym elementem systemu jest również współpraca międzynarodowa. Jeśli istnieje podejrzenie, że osoba zaginiona wyjechała za granicę lub padła ofiarą przestępstwa transgranicznego, polska Policja może skorzystać z bazy Interpolu i Systemu Informacyjnego Schengen (SIS), zgłaszając tam taką osobę jako poszukiwaną. Dzięki temu służby innych państw otrzymują alert i mogą zatrzymać poszukiwanego podczas kontroli granicznej czy policyjnej. W przypadku poszukiwań prowadzonych za granicą polscy policjanci nawiązują też bezpośrednią współpracę z lokalną policją danego kraju.
 

Skuteczność policyjnych poszukiwań
 

Policja podkreśla, że większość zaginionych udaje się odnaleźć bardzo szybko. Statystyki pokazują, że w ciągu pierwszej doby od zgłoszenia odnajduje się około 30% zaginionych, w ciągu 48 godzin ponad połowa (54%), a w ciągu tygodnia udaje się odnaleźć już 77% zaginionych osób. Do 30 dni od zgłoszenia liczba ta wzrasta do ponad 90% przypadków. Oznacza to, że tylko mniej niż co dziesiąte zaginięcie przedłuża się na okres dłuższy niż miesiąc – co jest pocieszającą informacją dla rodzin. Oczywiście, każdy przypadek jest inny i zdarza się, że poszukiwania trwają wiele miesięcy lub lat, ale są to na szczęście rzadkie wyjątki. Co więcej, dzięki unowocześnianiu metod (np. profilom DNA, nowym technologiom) nawet sprawy sprzed lat udaje się rozwiązać. Policja szacuje, że finalnie udaje się odnaleźć około 98–99% osób zgłoszonych jako zaginione. W praktyce oznacza to, że w skali kraju każdego roku w statystykach pozostaje tylko kilkaset osób, które mimo upływu czasu nadal figurują jako nieodnalezione.
 

Na wysoką skuteczność wpływa też wzmacnianie struktur zajmujących się tym problemem. Wspomniane Centrum Poszukiwań Osób Zaginionych KGP analizuje każdą poważniejszą sprawę, a policjanci z jednostek terenowych przechodzą regularne szkolenia z taktyki poszukiwań. Istnieją procedury alarmowe (takie jak Child Alert) oraz bazy danych dostępne 24/7, co sprawia, że informacja o zaginięciu natychmiast trafia “w obieg” wszystkich patroli. Dowodem skuteczności systemu mogą być najnowsze dane Komendy Głównej Policji: np. w 2024 roku spośród 3150 osób zaginionych zakwalifikowanych do kategorii najwyższego ryzyka (bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia) odnaleziono wszystkie poza 4 dorosłym. Te liczby pokazują profesjonalizm i zaangażowanie służb w sytuacjach, gdy stawka jest najwyższa.
 

Jak znaleźć zaginioną osobę? – Wsparcie prywatnego detektywa
 

Mimo ogromnej mobilizacji i kompetencji Policji, rodziny osób zaginionych często decydują się również skorzystać ze wsparcia prywatnych detektywów. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy poszukiwania się przedłużają lub gdy bliscy chcą mieć pewność, że wykorzystano absolutnie wszystkie możliwe środki. Prywatna agencja detektywistyczna Niewidzialni (oraz inne agencje) może działać równolegle do policji, oferując świeże spojrzenie na sprawę, dodatkowe ręce do pracy w terenie oraz zastosowanie niestandardowych metod. Warto podkreślić – dobry detektyw nie zastępuje działań policji, ale je uzupełnia. Ma często więcej czasu, by pochylić się nad jedną sprawą indywidualnie, może też działać w obszarach, które nie podlegają oficjalnym procedurom. Co więcej, prywatny detektyw bywa pomocny w sytuacji, gdy zaginiona osoba ukrywa się celowo (np. zadłużony dłużnik, uciekinier) – wtedy policja, nie stwierdzając zagrożenia życia ani przestępstwa, może ograniczyć zaangażowanie, a detektyw nadal będzie pracował nad odnalezieniem takiej osoby na prośbę rodziny lub wierzyciela.
 

Kiedy warto rozważyć zatrudnienie prywatnego detektywa? Na przykład gdy mijają kolejne dni lub tygodnie bez rezultatu, a rodzina czuje potrzebę intensyfikacji poszukiwań. Również w sytuacji, gdy zaginiony był za granicą lub mógł wyjechać – detektyw (działający na zlecenie rodziny) może na miejscu wynająć lokalnych współpracowników lub sam pojechać we wskazane miejsce, podczas gdy policja międzynarodowa pomoc uruchamia zwykle kanałami formalnymi (co bywa czasochłonne). Bywa i tak, że bliscy potrzebują dodatkowego wsparcia informacyjnego – detektyw może na bieżąco informować rodzinę o postępach, poświęcić im czas i uwagę, których oficer prowadzący sprawę nie zawsze ma pod dostatkiem (mając na głowie wiele innych zadań służbowych). Agencja detektywistyczna Niewidzialni podkreśla znaczenie empatii i indywidualnego podejścia – detektyw często staje się dla rodziny nie tylko wykonawcą zlecenia, ale i swego rodzaju doradcą, który przeprowadza ich przez ten trudny okres.

Metody poszukiwawcze prywatnych detektywów
 

Prywatni detektywi korzystają z wielu metod, często zbliżonych do policyjnych, ale potrafią też sięgać po niestandardowe techniki. Oto niektóre z kluczowych sposobów, jakimi prywatny detektyw (Warszawa czy inne miasto – niezależnie od lokalizacji) może próbować odnaleźć zaginioną osobę:
 

• Wywiad i analiza informacji – Detektyw rozpoczyna od szczegółowego wywiadu z rodziną i przeanalizowania wszystkich danych sprawy. Bada historię zaginionego, jego tryb życia, nawyki, ostatnie rozmowy, wiadomości, zapis monitoringu domu itd. Często sporządza własny profil zaginionej osoby, uwzględniając jej stan psychiczny (czy mogła chcieć uciec?), ewentualne konflikty lub tajemnice. Taka analiza kontekstu pozwala wskazać hipotezy – np. czy osoba mogła paść ofiarą przestępstwa, czy raczej oddaliła się dobrowolnie, dokąd mogła się udać, z kim ewentualnie nawiązać kontakt.
   
• Biały wywiad (OSINT) – W dzisiejszych czasach niemal każdy zostawia po sobie ślad w świecie cyfrowym. Agencja Niewidzialni wykorzystuje zaawansowane techniki tzw. białego wywiadu, czyli zbierania informacji z ogólnodostępnych źródeł (Open Source Intelligence). Przeszukiwane są media społecznościowe, fora internetowe, komunikatory, ogłoszenia, nagrania z kamer internetowych, a nawet dane z rejestrów publicznych. Detektyw sprawdza, czy zaginiony logował się ostatnio na swoje konta, czy ktoś używał jego karty płatniczej, czy jego nazwisko nie pojawiło się np. w rejestracji do hotelu lub wśród pasażerów pociągu. Często analizowane są profile społecznościowe znajomych – czy zaginiony czegoś im nie sygnalizował, czy nie pojawił się na czyimś zdjęciu w tle. Social media to dziś nie tylko źródło informacji o ofierze, ale też przestrzeń do publikowania apeli o pomoc – detektywi nieraz inicjują akcje udostępniania postów o zaginięciu, co potrafi dotrzeć do świadków pomijanych w tradycyjnych działaniach.
   
• Praca w terenie i obserwacja – Równolegle z pracą “behind the desk”, prywatny detektyw prowadzi działania w terenie. Może to oznaczać sprawdzenie miejsc, do których zaginiony mógł dotrzeć – jego ulubionych miejsc, dawnych adresów, często uczęszczanych tras. Detektywi potrafią dokonać obserwacji (jawnej lub niejawnej) konkretnych lokalizacji – np. dworców, centrów handlowych, okolic noclegowni – jeśli istnieje podejrzenie, że osoba tam przebywa. Ważnym elementem bywa pozyskanie nagrań z monitoringów CCTV. Prywatny detektyw, działając szybciej niż oficjalne organy, może samodzielnie zgłosić się do właścicieli sklepów, stacji benzynowych czy miejskiego centrum monitoringu z prośbą o przejrzenie kamer z dnia zaginięcia. Czasem udaje się w ten sposób zdobyć nagranie, na którym widać zaginionego oddalającego się o własnych siłach lub wsiadającego do pojazdu – co jest cenną wskazówką do dalszych poszukiwań.
   
• Wykorzystanie technologii – Nowoczesne agencje detektywistyczne korzystają z szerokiego wachlarza technologii. Mogą to być drony do przeszukiwania rozległych terenów z powietrza, kamery termowizyjne (przydatne nocą lub w trudno dostępnych obszarach), specjalistyczne urządzenia do poszukiwania urządzeń elektronicznych (np. w celu lokalizacji telefonu, jeśli ten się loguje do sieci Wi-Fi). Niewidzialni podkreślają, że łączą klasyczne techniki śledcze z najnowocześniejszymi narzędziami, co nieraz daje przewagę w terenie. Przykładowo, detektyw może użyć oprogramowania do analizy połączeń telefonicznych (jeśli rodzina ma bilingi) lub do rozpoznawania twarzy na nagraniach video.
   
• Sieć kontaktów i dyskrecja – Dobrzy prywatni detektywi to często byli policjanci lub specjaliści z doświadczeniem, którzy mają rozległe kontakty. W ramach nieformalnej współpracy mogą zasięgnąć języka w środowisku przestępczym (np. gdy zachodzi podejrzenie uprowadzenia przez zorganizowaną grupę). Często ściśle współpracują też z innymi prywatnymi detektywami w całym kraju – jeżeli pojawi się trop, że osoba była widziana w innym mieście, agencja detektywistyczna Niewidzialni jest w stanie natychmiast skontaktować się z zaufanym detektywem w Warszawie, Gdańsku czy Wrocławiu, który lokalnie zweryfikuje sygnał. Hasło “Jesteśmy tam, gdzie prowadzi nas sprawa” oznacza, że lokalizacja nie stanowi bariery – niezależnie od tego, czy potrzebny jest prywatny detektyw (Warszawa, Kraków czy mała miejscowość), specjaliści z Niewidzialnych dotrą na miejsce, by działać. Ważna jest też dyskrecja – detektywi potrafią działać “niewidzialnie”, nie zwracając na siebie uwagi, co bywa istotne np. gdy osoba zaginiona się ukrywa i nie chce być znaleziona.
   

Dzięki powyższym metodom prywatny detektyw może odkryć nowe tropy lub przyspieszyć pewne działania. W praktyce zdarza się, że informacje zdobyte przez detektywa okazują się pomocne także Policji – rodzina może je przekazać oficjalnie organom ścigania, co wzbogaca obraz sprawy. Agencja detektywistyczna Niewidzialni dba o to, by działać ręka w rękę z rodziną, ale nie wchodzić w konflikt z toczącymi się czynnościami policyjnymi. Chodzi o wspólny cel: jak najszybciej odnaleźć zaginioną osobę i zapewnić jej bezpieczeństwo.
 

Zaginięcia w statystykach – skala problemu
 

Aby uświadomić sobie, z jak dużym zjawiskiem mamy do czynienia, warto spojrzeć na oficjalne statystyki zaginięć w Polsce. Dane Komendy Głównej Policji pokazują, że co roku zgłaszanych jest kilkanaście tysięcy zaginięć osób. W ostatnich latach liczby te utrzymują się na poziomie około 12–13 tysięcy rocznie. Przykładowo, w 2023 roku odnotowano 12 722 zgłoszenia osób zaginionych, a w 2024 roku – 13 540​.

Dla porównania dekadę wcześniej skala zaginięć była jeszcze większa – np. w roku 2014 liczba zgłoszeń przekroczyła 20 tysięcy. Widać zatem pewien spadek i ustabilizowanie się statystyk, choć nadal mówimy o ogromnej liczbie ludzi, którzy na pewien czas “znikają”.

Kto najczęściej ginie? Wśród zaginionych są ludzie w każdym wieku, jednak struktura demograficzna nie jest równomierna. Według oficjalnych danych ok. 15–16% wszystkich zaginionych stanowią osoby niepełnoletnie (poniżej 18 lat)​. Na przykład w 2023 r. spośród 12 722 zaginionych aż 2024 osoby były małoletnie​. Ta grupa to głównie nastolatki w wieku 14–17 lat (ucieczki młodzieży z domów stanowią znaczący odsetek zaginięć dzieci). Sporo zaginięć dotyczy także osób starszych – szacuje się, że osoby powyżej 60. roku życia to około 15% zaginionych. Często są to seniorzy cierpiący na demencję lub inne zaburzenia pamięci, którzy gubią się z dala od domu. Niestety, warunki pogodowe i stan zdrowia sprawiają, że w ich przypadku czas reakcji jest szczególnie ważny.
 

Ciekawym (choć niepokojącym) aspektem statystyk jest przewaga mężczyzn wśród osób zaginionych. Dane policyjne wskazują, że mniej więcej 2/3 zgłoszonych zaginionych to mężczyźni. Przykładowo w 2024 r. na 13,5 tys. zaginionych – około 9,3 tys. stanowili mężczyźni, a 4,2 tys. kobiety (podobne proporcje utrzymywały się w latach poprzednich)​. Skąd taka różnica? Być może dlatego, że w przypadku zaginięć dzieci dominują ucieczki nastoletnich chłopców, a w przypadku dorosłych – mężczyźni częściej popadają w konflikty lub sytuacje, które prowadzą do zaginięcia (np. problemy finansowe, bezdomność). Z drugiej strony, kobiety częściej niż mężczyźni padają ofiarami uprowadzeń czy przemocy domowej prowadzącej do ucieczki – jednak statystycznie liczbowo więcej jest zaginionych mężczyzn.

Warto też spojrzeć na dynamikę poszukiwań. Jak wspomniano wcześniej, zdecydowana większość osób odnajduje się w krótkim czasie. W 2022 roku zgłoszono 12 881 zaginięć, a równocześnie odnaleziono 12 981 osób (ta liczba “odnalezionych” może być wyższa niż zgłoszonych, bo obejmuje także osoby zaginione w latach ubiegłych)​. Podobny trend widać w kolejnych latach – co roku odnajduje się nieco więcej osób, niż znika w danym okresie, dzięki rozwiązywaniu zaległych spraw. Statystyki Komendy Głównej Policji za 2024 rok potwierdzają także wcześniejszą tezę: na 2 098 zaginionych małoletnich w 2024 r. przypadło 11 442 zaginionych dorosłych, z czego największą grupę stanowili ludzie młodzi i w średnim wieku (20–40 lat)​.
 

Powyższe liczby uświadamiają, że problem zaginięć ma znaczącą skalę, ale jednocześnie pokazują, jak sprawnie działa system poszukiwawczy w Polsce. W ciągu ostatnich lat ponad 95% wszystkich zgłoszonych zaginięć kończy się odnalezieniem osoby całej i zdrowej​, a wiele spraw udaje się zamknąć pozytywnie jeszcze w tym samym miesiącu, w którym nastąpiło zaginięcie. Nie zmienia to faktu, że za każdą liczbą stoi ludzki dramat – dlatego służby i organizacje dokładają starań, by statystyki te stale poprawiać, a rodzinom dawać jak najwięcej nadziei.
 

Przykłady skutecznych poszukiwań osób zaginionych
 

Choć każda sprawa zaginięcia jest inna, wiele z nich kończy się szczęśliwie dzięki szybkiej reakcji i determinacji poszukiwaczy. Poniżej przedstawiamy kilka przykładów (anonimowych, bez danych osobowych) udanych akcji poszukiwawczych, które obrazują, jak w praktyce wygląda znajdowanie “igły w stogu siana” i jak ważna bywa współpraca różnych służb oraz ekspertów.
 

• Odnalezienie starszej pani z demencją w lesie – We wrześniu pewnego roku z małej wsi na Podlasiu zaginęła 82-letnia pani cierpiąca na chorobę Alzheimera. Wyszła z domu niezauważenie i oddaliła się nieznanym kierunku. Gdy rodzina zorientowała się po około godzinie, wszczęto alarm. Do poszukiwań od razu ruszyła lokalna policja i OSP, przeczesując okoliczne pola i lasy. Wkrótce dołączyli wolontariusze z psami tropiącymi, a także prywatny detektyw (znajomy rodziny), który użyczył drona z kamerą termowizyjną. Po całonocnych poszukiwaniach, nad ranem pies podjął trop – około 3 km od domu, w gęstym lesie, odnaleziono zaginioną kobietę, przemokniętą i wychłodzoną, ale żywą. Szybka akcja uratowała jej życie, bo jeszcze kilka godzin w zimnie mogło skończyć się tragicznie. Ten przykład pokazuje, jak kluczowa jest szybka mobilizacja i wykorzystanie wszelkich możliwych środków – od lokalnej społeczności po nowoczesną technologię.
   
• Ucieczka nastolatka i poszukiwania w mieście – 16-letni chłopak z Warszawy pokłócił się z rodzicami i uciekł z domu, nie zabierając telefonu ani pieniędzy. Rodzina obawiała się, że syn może wpaść w tarapaty, dlatego natychmiast zgłosiła zaginięcie na policję. Poszukiwania koncentrowały się początkowo w okolicy miejsca zamieszkania – sprawdzono dworce, centra handlowe, przesłuchano kolegów ze szkoły. Mijały jednak kolejne doby, a chłopca nie było. Rodzice zwrócili się więc o pomoc do agencji detektywistycznej. Detektyw prywatny zaczął od przejrzenia komputera nastolatka i rozmów z rówieśnikami na portalach społecznościowych. Udało się ustalić, że chłopak planował “nowe życie” i wspominał kiedyś o squatach – opuszczonych budynkach, gdzie gromadzi się młodzież. Detektyw wraz z rodzicami wytypowali kilka takich miejsc w Warszawie. Już w pierwszym z nich – pustostanie na Pradze – natrafiono na ślady bytności zaginionego (plecak i ubrania). Okazało się, że chłopak dołączył do grupy streetworkerów pomagających bezdomnym. Został odnaleziony cały i zdrowy w jadłodajni dla potrzebujących, gdzie zgłosił się po posiłek. W poszukiwaniach pomogła znajomość subkultur i miejsc alternatywnych przez prywatnego detektywa, który wpadł na trop szybciej niż formalne działania policji mogły to zrobić. Sprawa zakończyła się powrotem nastolatka do domu i objęciem go opieką psychologiczną.
   
• Zaginięcie w górach i międzynarodowa współpraca – Podczas wakacyjnej wycieczki w Tatry zaginał 34-letni turysta z Mazowsza. Ostatni kontakt to SMS, że wybiera się na trudny szlak w rejonie granicy polsko-słowackiej. Kiedy mężczyzna nie powrócił na noc do pensjonatu, zaniepokojona żona zaalarmowała TOPR i Policję. Rozpoczęto poszukiwania w wysokich partiach gór – niestety pogoda była zła, widoczność ograniczona, a trasa bardzo wymagająca. Do akcji włączyli się ratownicy górscy po obu stronach granicy. W międzyczasie rodzina poprosiła o wsparcie agencję detektywistyczną, która wysłała na miejsce swojego detektywa – byłego ratownika GOPR, znającego teren. Dzięki jego sugestiom poszerzono obszar poszukiwań również o słowacką dolinę, do której mógł zejść zaginiony. Po 3 dniach intensywnej akcji mężczyznę odnaleziono – wycieńczonego i rannego, ale żywego – po słowackiej stronie, gdzie zabłądził w gęstej mgle i utknął na półce skalnej. W tym przypadku kluczowa była współpraca wielu służb (policja, TOPR, Horská Služba) oraz ekspercka wiedza wniesiona przez prywatnego specjalistę. Ta historia zakończyła się szczęśliwie, a uratowany turysta przyznał, że przetrwał dzięki nadziei, iż ktoś go na pewno szuka i nie zrezygnuje.
   

Powyższe przykłady to tylko namiastka wielu historii, które każdego roku rozgrywają się w Polsce. Łączy je jedno – determinacja i profesjonalizm osób zaangażowanych w poszukiwania. Niezależnie, czy to policjant na służbie, ratownik, czy prywatny detektyw wynajęty przez rodzinę, wspólnym celem jest bezpieczne odnalezienie człowieka. Historie te budują nadzieję, że nawet z pozoru beznadziejne sytuacje mogą znaleźć szczęśliwy finał, gdy nie poddajemy się w poszukiwaniach.
 

Podsumowanie
 

Zaginięcie osoby bliskiej to ogromne wyzwanie – emocjonalne i organizacyjne. Na szczęście w Polsce istnieje rozbudowany system poszukiwań, w którym Policja, instytucje państwowe, organizacje pozarządowe oraz prywatne agencje detektywistyczne ściśle ze sobą współpracują. Procedury opisane powyżej pokazują, że od momentu zgłoszenia zaginięcia uruchamia się cała machina działań: od lokalnych patroli przeczesujących teren, przez krajowe bazy danych i alerty, aż po międzynarodowe noty Interpolu, gdy to potrzebne. Agencja detektywistyczna Niewidzialni jest częścią tego ekosystemu – działając na styku sektora prywatnego i publicznego, wnosi swoje doświadczenie i skuteczność, aby zwiększyć szanse na szczęśliwe zakończenie poszukiwań.
 

Warto zaufać profesjonalistom i nie bać się prosić o pomoc – zarówno Policję, jak i prywatnych detektywów czy wolontariuszy. Jak pokazują statystyki, większość zaginionych osób wraca do swoich rodzin​. Kluczem jest szybkie podjęcie działania, zaangażowanie wielu rąk na pokład oraz nieustępliwość. Artykuł ten miał na celu nie tylko wyjaśnić procedury i przytoczyć fakty, ale też dodać otuchy – bo nawet w obliczu zniknięcia bliskiej osoby nie jesteśmy sami. Profesjonaliści od poszukiwania osób zaginionych – czy to stróże prawa, czy detektywi z pasją – zrobią wszystko, by pomóc znaleźć zaginioną osobę i przywrócić spokój jej rodzinie. Dzięki ich wiedzy, zaangażowaniu i współpracy można wierzyć, że nawet “niewidzialni” zaginieni zostaną odnalezieni.
 

Źródła:

• Agencja Detektywistyczna Niewidzialni - Piwowar & Szendzielorz Spółka Jawna: https://www.niewidzialni.net

• Komenda Główna Policji – Statystyki dotyczące osób zaginionych w Polsce, lata 1997–2023: https://statystyka.policja.pl/st/wybrane-statystyki/zaginieni

• Policja.pl – Procedury poszukiwania osób zaginionych: https://www.policja.pl/pol/kgp/biuro-kryminalne/dokumenty/poszukiwani/4649,Poszukiwanie-osob-zaginionych.html

• Centrum Poszukiwań Osób Zaginionych KGP – Informacje o systemie Child Alert: https://cpoz.policja.pl/cha/batony/857,ChildAlert.html

• Zarządzenie nr 48 Komendanta Głównego Policji z dnia 28 czerwca 2018 r. – w sprawie postępowania przy poszukiwaniu osób zaginionych (Dz. Urz. KGP z 2018 r. poz. 63): https://policja.pl/download/1/153654/Zarzadzenienr48KGPzdn28062018r.pdf

• Policja.pl – Współczesne metody poszukiwań osób zaginionych: https://policja.pl/pol/aktualnosci/189034,Wspolczesne-metody-poszukiwan-osob-zaginionych.html

• Fundacja ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych – Baza osób zaginionych i informacje dla rodzin: https://zaginieni.pl

• MSWiA, Rządowe Centrum Bezpieczeństwa – Systemy zarządzania kryzysowego i współpraca przy poszukiwaniach (materiały ogólne).